ಈ ವಿಷಯವನ್ನು ಕುರಿತು ಸಂಘಟಿತ ಹೋರಾಟ ಮಾಡಬೇಕಾದ ಸಂಘಟನೆಗಳು ಒಂದೊಂದು ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷದೊಂದಿಗೆ ಗುರಿತಿಸಿಕೊಂಡಿರುವುದರಿಂದ ಹೋರಾಟದ ರೂಪರೇಷೆ ರಾಜಕೀಕರಣಗೊಂಡಿದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಫಲಶೃತಿ ಎಂಬಂತೆ ಹೈಕ ಹೋರಾಟ ಸಮಿತಿಯ ಪ್ರಭಾವಿ ನಾಯಕರ ಪುತ್ರನನ್ನು ನಿಗಮ ಮಂಡಳಿಯ ಅಧ್ಯಕ್ಷಗಿರಿಗೆ ನೇಮಿಸಿದ ಕಾರಣ ಅವರು ಬಿಜೆಪಿಯನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಿ ಹೋರಾಟ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಇಂಥಹ ಹೋರಾಟಗಾರರಿಂದ ಏನು ನೀರಿಕ್ಷಿಸಲು ಸಾಧ್ಯ? ಸಂದರ್ಭಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಬಣ್ಣ ಬದಲಾಯಿಸುವ ಈ ನಾಯಕರು ಬದ್ಧತೆ ಪ್ರದರ್ಶಿಸುವುದಾದರೂ ಯಾವಾಗ?
ಹೈದ್ರಬಾದ ಕರ್ನಾಟಕ ಹೋರಾಟ ಸಮಿತಿಯ ಅಧ್ಯಕ್ಷ ಹಾಗೂ ಮಾಜಿ ಸಚಿವ ವೈಜನಾಥ ಪಾಟೀಲ್ ೩೭೧ನೇ ವಿಧಿ ತಿದ್ದುಪಡಿಗೆ ಒತ್ತಾಯಿಸಿದರೆ ಯುವ ಹೋರಾಟ ಸಮಿತಿ ಅಧ್ಯಕ್ಷ ರಾಜು ಕುಳಗೇರಿ ೩೭೧(ಡಿ) ವಿಧಿಗೆ ತೆಲಂಗಾಣ ಮಾದರಿಯಲ್ಲಿ ತಿದ್ದುಪಡಿಯಾಗಬೇಕು ಎಂದು ಆಗ್ರಹಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಎರಡು ಮಾದರಿ ತಿದ್ದುಪಡಿಗಳು ಜಾರಿಯಾದ ರಾಜ್ಯದಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟರ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗೆ ಪೂರಕವಾಗಿವೆ ಎಂಬುದನ್ನು ಹೋರಾಟಗಾರರು ಪ್ರಗತಿಪರ ಚಿಂತಕರು ಕಾನೂನು ತಜ್ಞರು ಗಮನಸಬೇಕಿದೆ.
ಸಂವಿಧಾನದ ೩೭೧ನೇ ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ವಿದರ್ಭಕ್ಕೆ ಮತ್ತು (ಡಿ) ಅಡಿಯಲ್ಲಿ ಆಂಧ್ರಪ್ರದೇಶದ ತೆಲಂಗಾಣಕ್ಕೆ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಸ್ಥಾನಮಾನ ನೀಡಿದರೂ ಪ್ರಾದೇಶಿಕ ಅಸಮಾನತೆ ನಿವಾರಿಸುವ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ನೀರಿಕ್ಷಿತ ಫಲ ಕಂಡಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದು ಸಾರ್ವಕಾಲಿಕ ಸತ್ಯವಾಗಿದೆ.
೨೦೦೮ರ ಮಹಾ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಪಕ್ಷದ ಅಧಿನಾಯಕಿ ಸೋನಿಯಾ ಗಾಂಧಿ ಅವರು ಈ ಭಾಗದ ಕೇಂದ್ರ ಸ್ಥಾನವಾದ ಗುಲಬರ್ಗಾಕ್ಕೆ ಬಂದಾಗ ಕೇಂದ್ರದಲ್ಲಿ ಕಾಂಗ್ರೆಸ್ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬಂದರೆ ಬಹುದಿನದ ಬೇಡಿಕೆಯಾದ ೩೭೧ ಕಲಂಗೆ ತಿದ್ದುಪಡಿ ತರುವುದಾಗಿ ಭರವಸೆ ನೀಡಿದ ಅವರು, ಈ ಬಗ್ಗೆ ಪ್ರಸ್ತಾಪವೇ ಮಾಡಿಲ್ಲ ಇದು ಅವರ ತಪ್ಪು ಅಲ್ಲ ಹೈಕ ಭಾಗದಿಂದ ಆಯ್ಕೆಯಾಗಿ ಹೋದ ಪ್ರತಿನಿಧಿಗಳ ಬೇಜವಬ್ದಾರಿಯಾಗಿದೆ.
ಇತ್ತ ಬಿಜೆಪಿ ಪಕ್ಷ ನಾವೇನು ಕಡಿಮೆ ಎನ್ನುವಂತೆ ಮಾಜಿ ಉಪ ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿಗಳಾದ ಎಲ್.ಕೆ ಅಡ್ವಾಣಿ ಅವರನ್ನು ಕರೆಯಿಸಿ ಅದೇ ಭರವಸೆ ಕೊಡಿಸಿತು. ಯಾವುದೇ ಪಕ್ಷ ಅಧಿಕಾರಕ್ಕೆ ಬರಲಿ ತಿದ್ದುಪಡಿ ತರುವ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಸಂಸತ್ತಿನಲ್ಲಿ ದ್ವನಿ ಎತ್ತುವುದಾಗಿ ಹೇಳಿಕೊಂಡರೆ ಹೊರತು ಪ್ರಸ್ತಾಪವೇ ಆಗಲಿಲ್ಲ. ಮಾಜಿ ಮುಖ್ಯಮಂತ್ರಿ ಬಿ.ಎಸ್ ಯಡ್ಯೂರಪ್ಪ ಅವರು ತಮ್ಮ ಅವಧಿಯಲ್ಲಿ ಸರ್ವ ಪಕ್ಷದ ಸದಸ್ಯರ ನಿಯೋಗ ಕೊಂಡ್ಯೊಯ್ದು ಕೇಂದ್ರ ಗೃಹ ಸಚಿವ ಪಿ. ಚಿದಂಬರಮ್ ಅವರನ್ನು ಭೇಟಿ ಮಾಡಿ ನಂಜುಂಡಪ್ಪ ವರದಿ ಪ್ರಕಾರ ತಿದ್ದುಪಡಿ ಅಗತ್ಯ ಎಂದು ಮನದಟ್ಟು ಮಾಡಿದಾಗ ನಂಜುಂಡಪ್ಪ ಅಂದ್ರೆ ಯಾರು? ಅದರಲ್ಲಿರುವ ವಿಷಯಗಳೇನು ಎಂದು ನಿಯೋಗವನ್ನೆ ಪ್ರಶ್ನಿಸಿದ್ದು ನೋಡಿದರೆ ನಮ್ಮ ಹೋರಾಟಗಾರರ ಕೂಗು ಕೇಂದ್ರಕ್ಕೆ ಮುಟ್ಟಿಲ್ಲವೆಂದೇ ಅರ್ಥ. ಏನೇ ಆಗಲಿ ನಮ್ಮ ನಾಯಕರಿಗೆ ಚುನಾವಣೆ ಬಂದಾಗ ಈ ವಿಷಯವೇ ಮುಂದಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಮತ ಪಡೆಯಲು ದಾರಿಯಾಗಿದೆ. ಕೇಂದ್ರ ಮತ್ತು ರಾಜ್ಯ ಸರ್ಕಾದಿಂದ ಹೈಕ ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ಮನ್ನಣೆ ಸಿಗದೇ ಹೋದಾಗ ಈ ಭಾಗದ ಹೋರಾಟಗಾರರು ಪ್ರತ್ಯೇಕ ಧ್ವಜಾರೋಹಣ ಮಾಡಿ ತಮ್ಮ ಆಕ್ರೋಶ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದರು. ಈ ಧ್ವಜಾರೋಹಣದಿಂದ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯಾಗಲಾರದು ಎಂದು ಈ ಹೋರಾಟಗಾರರಿಗೆ ಗೊತ್ತು ಆದರೆ ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿ ಬೇರೆ ದಾರಿ ಕಾಣದೇ ಈ ರೀತಿ ಮಾಡಿದರು. ಆದರೆ ಇದಕ್ಕೆ ಏನು ಫಲಶೃತಿ ದೊರೆಯಲಿಲ್ಲ. ಒಂದು ವಿಶೇಷ ಎಂದರೆ ತೆಲಂಗಾಣ ಹೋರಾಟಕ್ಕಿಂತಲೂ ಮೊದಲೇ ವಿಶೇಷ ಸ್ಥಾನಮಾನಕ್ಕಾಗಿ ಆಗ್ರಹಿಸುತ್ತಲೇ ಬಂದಿದ್ದೇವೇಯೆ ಹೊರತು ಪ್ರತ್ಯೇಕ ರಾಜ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಆಗ್ರಹಿಸಲೇ ಇಲ್ಲ ಹಾಗಂತ ಅದು ನಮ್ಮ ದೌರ್ಭಾಗ್ಯವಂತೂ ಅಲ್ಲವೇ ಅಲ್ಲ ನಮಗೆ ಬೇಕಾದದ್ದೂ ವಿಶೇಷ ಸ್ಥಾನಮಾನ ಹೊರತು ಪ್ರತ್ಯೇಕ ರಾಜ್ಯವಲ್ಲ. ಪ್ರತ್ಯೇಕ ರಾಜ್ಯದಿಂದ ಸ್ವರ್ಗವೇ ಸೃಷ್ಠಯಾಗಿ ಬಿಡುತ್ತದೆ ಎಂಬ ಕಲ್ಪನೆಯೂ ಈ ಭಾಗಕ್ಕಿಲ್ಲ ನ್ಯಾಯಯುತ ಬೇಡಿಕೆ ಈಡೇರಿಸದಿದ್ದರೆ ತೆಲಂಗಾಣ ಮಾದರಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ರಾಜ್ಯದ ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ಚಾಲನೆ ನೀಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ ಎಂಬ ಸಂದೇಶವನ್ನು ಎಲ್ಲಾ ಹೋರಾಟಗಾರರು ನೀಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ರಾಜ್ಯದಿಂದ ಎಲ್ಲವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ ಎಂಬುದು ಕೇವಲ ಭ್ರಮೆ ಒಂದು ಪ್ರದೇಶ ಹಿಂದುಳಿದಿದೆ ಎಂಬ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಸಂವಿಧಾನಕ್ಕೆ ತಿದ್ದುಪಡಿ ತರುವುದು ಅಸಾಧ್ಯ ತಿದ್ದುಪಡಿ ತರುವುದೇ ಎಲ್ಲಕ್ಕೂ ಪರಿಹಾರವಲ್ಲ ಅಲ್ಲಿನ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗೆ ರಾಜಕೀಯ ಇಚ್ಛಾಶಕ್ತಿ ಅಗತ್ಯ ಎಂಬ ನೀತಿ ಪಾಠವನ್ನು ಕೇಂದ್ರ ಸಚಿವ ಪಿ. ಚಿದಂಬರಂ ನಿಯೋಗಕ್ಕೆ ಹೇಳಿ ಕಳಿಸಿದ್ದರು. ಅವರ ಹೇಳಿಕೆಗೆ ತಲೆದೂಗಿದ ನಿಯೋಗ ಹೊರಗೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ತಮ್ಮ ಹೋರಾಟ ಮುಂದುವರಿಸಿತು. ಹೈಕ ಪ್ರದೇಶದ ಜಿಲ್ಲೆಗಳಾದ ಬಿದರ್, ಗುಲಬರ್ಗಾ, ರಾಯಚೂರು, ಯಾದಗಿರಿ, ಕೊಪ್ಪಳದಲ್ಲಿ ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರದ ವಿರುದ್ಧ ಆಕ್ರೋಶ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದ್ದೇ ಆಯಿತೇ ಹೋರತು ಹೋರಾಟದ ರೂಪರೇಷೆ ಮಾತ್ರ ಬದಲಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ ರಚನಾತ್ಮಕ ಹೋರಾಟ ಅಂದ್ರೆ ಬಸ್‌ಗೆ ಕಲ್ಲು ಹೊಡೆಯುವುದು ಸಾರ್ವಜನಿಕರ ಆಸ್ತಿ ಪಾಸ್ತಿ ನಾಶ ಮಾಡುವುದು ಎಂಬಂತೆ ಘೋಷ ವಾಕ್ಯ ಕೂಗಲಾಯಿತು. ಮತ್ತೆ ಅದೇ ರಾಗ ಅದೇ ಹಾಡು ಪ್ರತ್ಯೇಕ ರಾಜ್ಯವೇ ಸೂಕ್ತ ಎಂಬ ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಬಂದ ಈ ಹೋರಾಟಗಾರರು ಪ್ರತ್ಯೇಕ ರಾಜ್ಯದ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ಒಮ್ಮತವಿಲ್ಲದೇ ಇರುವದೇ ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಎಂಬ ಮಾತು ಕೇಳಿಬರುತ್ತಿವೆ. ಕೇವಲ ಒಬ್ಬ ಹೋರಾಟಗಾಗರರಿಂದ ಏನೂ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ತಿಳಿದುಕೊಂಡು ಗ್ರಾಮೀಣ ಮಟ್ಟದಿಂದ ಜನರಿಗೆ ತಿಳುವಳಿಕೆ ನೀಡಬೇಕು. ತಿಳುವಳಿಕೆ ನೀಡಿದರೆ ಸಾಲದು ಅವರನ್ನು ಹೋರಾಟದಲ್ಲಿ ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳುವಂತೆ ಹುರಿದುಂಬಿಸಬೇಕಾಗಿದೆ.
ಯಾವುದೇ ಹೋರಾಟ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಬೇಕಾದರೆ ಅದರ ಹಿಂದೆ ಯುವ ಶಕ್ತಿ ಅಗತ್ಯ ಆದರೆ ಈ ಹೋರಾಟಕ್ಕೆ ಯುವ ಶಕ್ತಿಯ ಕೊರತೆ ಎದ್ದು ಕಾಣಿಸುತ್ತದೆ. ಇಂದು ತೆಲಂಗಾಣ ಹೋರಾಟ ಯಶಸ್ವಿಯಾಗಬೇಕಾದರೆ ಅಲ್ಲಿನ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿ ಸಮೂಹ ಕೈ ಜೋಡಿಸಿದ ಪರಿಣಾಮವೇ ಕೇಂದ್ರ ಸರ್ಕಾರಕ್ಕೆ ಬಿಸಿ ಮುಟ್ಟಿದೆ. ಅದರಂತೆ ಹೈಕ ಪ್ರದೇಶದಲ್ಲಿ ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳನ್ನು ಚಳವಳಿಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕಾಗಿದೆ. ಹೋರಾಟಗಾರರು ಪ್ರಗತಿಪರ ವಿಚಾರವಾದಿಗಳು ವಾಸ್ತವ ಸ್ಥಿತಿ ಕುರಿತು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳಿಗೆ ಮನವರಿಕೆ ಮಾಡಿಕೊಡಬೇಕಾಗಿದೆ ನಿನ್ನೆ ಹೈದ್ರಬಾದ್ ಕರ್ನಾಟಕ ಬಂದ್ ಸ್ವಲ್ಪ ಮಟ್ಟಗೆ ಯಶಸ್ಸು ಆಗಿದೆಯಾದರೂ ಎಲ್ಲಾ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳು ಭಾಗವಹಿಸಿದ್ದು ಮಾತ್ರ ವಿರಳವಾಗಿ ಕಂಡು ಬಂದಿದೆ. ಎಲ್ಲ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳ ನಾಯಕರನ್ನು ವಿಶ್ವಾಸಕ್ಕೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ರಚನಾತ್ಮಕ ಹೋರಾಟದತ್ತ ಹೆಜ್ಜೆ ಇಡಬೇಕಾಗಿದೆ.ನಿಜಾಮರ ಆಳ್ವಿಕೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ಹೈದ್ರಬಾದ್ ಕರ್ನಾಟಕವನ್ನು ೧೯೫೬ರಲ್ಲಿ ಭಾಷಾವಾರು ವಿಂಗಡಣೆಯಲ್ಲಿ ಈ ಪ್ರದೇಶವನ್ನು ಅಖಂಡ ಕರ್ನಾಟಕಕ್ಕೆ ಸೇರಿಸಲಾಯಿತು. ಸೇರಿದ್ದೇ ಕನ್ನಡಿಗರಿಗೆ ಸಂತೋಷವಾಯಿತು. ಆದರೆ ಕರ್ನಾಟಕದ ಭಾಗವಾಗಿ ಕಂಡಿಲ್ಲ ಕರೆಯುವಾಗಲೂ ಈ ಭಾಗವನ್ನು ಹೈದ್ರಬಾದ ಕರ್ನಾಟಕ ಎಂದೇ ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಕೇವಲ ಈ ಭಾಗದ ಹೋರಾಟಗಾರರಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ್ದು ಎನ್ನುವಂತೆ ಹಳೆ ಮೈಸೂರು ಭಾಗದ ನಾಯಕರು ಇದರ ಬಗ್ಗೆ ಧ್ವನಿ ಎತ್ತುತ್ತಿಲ್ಲ ಈ ಧೋರಣೆ ಬಿಟ್ಟು ಅಖಂಡ ಕರ್ನಾಟಕದತ್ತ ಹೆಜ್ಜೆ ಇಡೋಣ.
ಸಾರ್ವಜನಿಕರು, ವರ್ತಕರು, ಪ್ರಗತಿಪರ ಚಿಂತಕರು ಸ್ವ ಇಚ್ಚೆಯಿಂದ ಭಾಗವಹಿಸುವಂತ ಸೂಕ್ತ ವಾತವರಣ ರೂಪಿಸಿ ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಜನಾಂದೋಲನವಾಗಿ ಮಾರ್ಪಾಡಿಸುವ ಹೊಸ ಹೆಜ್ಜೆ ಇಡಬೇಕಾಗಿದೆ. ಪ್ರತ್ಯೇಕ ರಾಜ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಏಳುತ್ತಿರುವ ಕೂಗುಗಳಿಗೆ ಸೊಪ್ಪು ಹಾಕದೆ ಕರ್ನಾಟಕ ಏಕೀಕರಣಕ್ಕಾಗಿ ಶ್ರಮಿಸಿದ ಮಹನಿಯರನ್ನು ಸ್ಮರಿಸುತ್ತ ಅಖಂಡ ಕರ್ನಾಟಕದತ್ತ ದಿಟ್ಟ ಹೆಜ್ಜೆ ಇಡಬೇಕಾಗಿದೆ.
